Ik maak een praatje met de Italiaanse Guzzisti en het blijkt dat ze een perspresentatie hebben van hun nieuwe model Moto Guzzi Norge. Ze zijn met de hele groep uit Mandello komen rijden. Alles is professioneel geregeld journalist,toerleider,fotograaf. Later als ik in huis ben zie ik op de officiële Guzzi site een heel verslag van de rit van de Italianen. Wel watjes dat ze met het vliegtuig terug gingen.
Ik weet niet waarom maar de Noordkaap heeft voor mij een bepaalde aantrekkingskracht. Het is zoals ik al eerder vertelde best een commerciële zooi, maar het uitzicht is betoverend. Vooral als het zulk helder weer is.
Aan een chagrijnige Duitser vraag ik of ze een foto wil maken, blijkbaar stond ze niet waterpas.
De midzomernachtzon, waar iedereen geduldig op wacht. Na 0.00 uur loopt het terrein langzaam leeg. Rond 01.00 uur keer ik ook weer terug naar camping Midnattsol. Het leuke van de weg terug is om alle bussen voorbij te gassen op de mooie stijgende, dalende en bochtige weg.
Op weg naar het zuiden wil ik langs de plaats Hammerfest. Ik kan me nog herinneren dat de meester op de lagere school over deze stad vertelde. Hij vertelde tijdens de aardrijkskundeles (waarschijnlijk het enige vak waar ik echt goed in was) dat hier de rendieren in de stad rondliepen. Dat wil ik wel eens zien.
Via de 94 over de grote brug ga ik naar Hammerfest. Een mooie brede weg met lange bochten.
Hammerfest stelt op zich niet veel voor, al helemaal niet op zondagmiddag. Alles is gesloten. De rendieren lopen daadwerkelijk in de stad rond. Buiten dat ze gras vreten zie ik ze ook aan de gemeentelijke plantenbakken snoepen.
Het gaat verder over de E6 richting Alta. Daarna de 93, een weg van ruim 250 kilometer lang die in Finland uitkomt. Ik knap er met een vaartje van 140 overheen. De enkele auto die ik tegenkom doet dat ook, zelfs met caravan.
In Kautokeino wordt het tijd voor een plekje voor de nacht. In deze plaats is werkelijk niks te doen. Je wordt er ook nog eens gek van de muggen. Ik neem me voor om de volgende dag de bewoonde wereld maar weer eens op te zoeken.
Als ik ’s morgens uit Kautokeino vertrek is het stralend mooi weer en het is zelfs weer een keer lekker warm weer.
Over de 93, de weg zonder einde rijd ik naar Finland. Enkele kilometers later ben ik in Zweden.
De 45, de inlandsvägen vervloek ik. Ik heb er ook reden toe. In 2003 was deze weg voor meer dan 10 km opengetrokken. Nu direct als ik de 45 oprijd begint het alweer. Nu over een stuk van maarliefst 17 kilometer gaten, stenen, grind en modder. Ik moet hier echter langs omdat er gewoon geen andere optie is.