Ik vind het hier allemaal wel amateuristisch vergeleken bij de noordelijke rederijen naar Scandinavië. Werkelijk niets is duidelijk aangegeven en gesproken mededelingen hoor je alleen in het Italiaans. Nou ja, er wordt in het zo goed als onverstaanbaar Engels nog omgeroepen dat het restaurant open is.
Langzaam vaart de Moby Vincente de haven van Livorno uit opweg naar het derde eiland in de middellandse zee, Corsica.
Aan boord waait het ontzettend hard, in de schaduw is het zelfs koud. Dat is ook de reden dat de mensen de zitplaatsen in de schaduw verlaten. Ik heb dus eindelijk een zitplaats want met het motorpak aan is het goed vol te houden in de schaduw. Er is zelfs zoveel plaats dat ik even lekker languit op de bank kan gaan liggen en lekker even een tukje kan doen.
Als ik wakker word zie ik een eiland en denk met mijn slaperige kop dat we er al zijn. Niemand neemt echter aanstalten om te vertrekken, dus ik ga lekker weer een tukje doen. Later zie ik op mijn Garmin dat het ging om het eiland Capraia.
Na ruim vier uur komt de Moby Vincente aan in de Corsicaanse havenstad Bastia. Iedereen wil weer als eerste van boord, het is een drukte van belang op het autodek. Ik doe het lekker kalm aan en neem de tijd om de Rocket los te maken en in het zadel plaats te nemen.
Even later rijdt iedereen van boord waardoor er bij de eerstvolgende rotonde weer een opstopping ontstaat. Ik rijd langs de opstoppingen heen en vervolg mijn weg richting het noordelijke deel van het eiland, Cap Corse.
Cap Corse is fantastisch! Continu bochten en mooie verre uitzichten over zee. Het is er heel erg rustig op de weg. Wat me bij het verlaten van de veerboot al opviel was dat iedereen richting het zuiden van Corsica reed.
Als ik naar links kijk zie ik echt hoge bergen, rechts is een helderblauwe zee te zien. Ik mis nog net de palmbomen.
Mijn brandstoflampje begint te branden, het duurt echter wel een hele tijd voordat ik een tankstation tegen kom. Net op de laatste druppel bereik ik één van de weinige tankstations op Cap Corse.
Ik rijd verder noordwaarts over de mooie kustweg. Dit is echt een weg die zich voor het betere toerwerk leent. Mooie overzichtelijke weg met toch redelijk wat bochten. Af en toe kun je echt kort aan de zee komen.
Na een tijdje kom ik bovenop de 361 meter hoge Col de la Serra. Dit is zo goed als het meest noordwestelijke punt van Cap Corse. Hier gaat de D80 weer zuidwaarts.
Het wegdek is er hobbelig, zo nu en dan een gat in de weg en toch ook best veel stenen op het asfalt zijn gerold. Ondanks dat is het wegdek goed te berijden.
Het uitzicht op Col de la Serra is zoals op vele andere plekken op Corsica ook hier weer betoverend. Ook hier geldt weer, bergen aan de ene kant, zee aan de andere kant.
Langs de wegen groeien massaal cactussen.
Het loopt tegen de avond en ik vind het tijd om een camping op te zoeken.